Haider (Vishal Bhardwaj / India / 2014) ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ดูหนังอินเดียในโรง ตั๋ว 250 บาท ใช้บัตร M gen ก็ไม่ลด ตอนแรกคิดไปก่อนแล้วว่าจะคุ้มตังค์ป่าววะ 3D ก็ไม่ใช่ แต่หนังมันยาวตั้ง 2.40 ชม. ก็ต้องคุ้มบ้างแหละ…แล้วมันก็คุ้มตังค์ที่เสียไปจริงๆ ในโรงวันนั้นมีแต่คนอินเดียประมาณ 20 กว่าคนได้ และเท่าที่เห็นมีคนไทยอยู่ 2 คือเรากับน้องผู้หญิงในชุดนักศึกษาอีก 1 ด้วยความที่เคยดูหนังอินเดียท่ามกลางคนดูชาวอินเดียครั้งแรกก็เกิดคำถามในหัวมากมายกับวัฒนธรรมการดูหนังซึ่งอาจเป็นเฉพาะคนกลุ่มนี้ คือคุยกันแทบจะตลอดเวลา เป็นโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ฟังไม่รู้เรื่อง ทั้งคู่เพื่อนผู้ชายสองคนข้างหน้า กลุ่มเพื่อนเซ็ตใหญ่แถวหลังๆ โดยเฉพาะพี่ชายหญิงข้างหลังนี่จ้อกันบ่อยมากจนเราอยากรู้มากๆ ว่าเค้าคุยอะไรกัน จากที่กำลังตั้งใจดูหนังอยู่สักพักก็เลยเอี้ยวคอกะหันไปมองเบาะหลังซึ่งเป็นต้นเสียงนั้น แต่วัตถุที่เห็นก่อนใบหน้าคนคู่นั้นคือตีนของฝ่ายหญิงที่นั่งยกขึ้นยันหลังเบาะตัวถัดจากที่เรานั่ง ตั้งแต่ช็อตนั้นก็เลยเกิดคำตอบว่ามันคงไม่ใช่วัฒนธรรมแล้วกะละมัง…มันไม่ใช่อินเดียสไตล์แต่น่าจะเป็นมารยาทรายบุคคล ซึ่งในแง่ดีมันให้อีกบรรยากาศและประสบการณ์ใหม่ในการดูหนังที่ลืมได้ยาก…แล้วเกี่ยวอะไรกับ Haider ว้าาาา!! Haider เป็นหนังที่ดัดแปลงมาจากวรรณกรรม Hamlet ของ Shakespeare มารู้ก็ตอนขึ้นเคดิตจบ เพราะโดยส่วนตัวไม่เคยรู้เรื่อง Hamlet มาก่อนว่าเป็นไงมาไง แต่สำหรับตัวหนังเองมันสนุกมาก เรื่องราวปรับให้เข้ากับสถานการณ์ความขัดแย้งการเมืองของอินเดียในเรื่องตั้งแต่เมื่อ20กว่าปีที่แล้ว ซึ่งอำนาจความหลงระเริงไว้เนื้อเชื่อใจทำให้เกิดชนวนความขัดแย้งระหว่างคนในครอบครัวรวมถึงความสัมพันธ์ มิตรภาพและความรักต่างๆ ที่ค่อยๆ ทวีความเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ เสียดายที่ในช่วงแรกๆ เรายังไม่จูนติดกับหนังรู้สึกว่ามันเรื่อยๆ และหลายระเอียดก็ไล่ตามไม่ทันไปหน่อย เซนส์การกระทำของตัวละครบางอย่างก็ไม่ตรงกับความเชื่อส่วนตัวของเรา แต่พอถัดจากครึ่งแรกของเรื่องมันเพลิดเพลินมากๆ ตื่นใจกับฉากมิวสิคัลที่ล้ำลึกได้อารมณ์ที่พลางสะกิดต่อม stereotype ว่านี่สิหนังอินเดียที่รอดู การเปิดเผยความจริงที่ค่อยๆ ทำลายความรู้สึกดีๆ ความไว้เนื้อเชื่อใจระหว่างตัวละครกระทั่งโศกนาฏกรรมค่อยๆ ผุดหยดเลือดแดงสดขึ้นแซมซากศพบนหิมะขาวโพลน ที่ละเล็กละน้อยจนผลาญทำลายทุกชีวิตที่เกี่ยวข้อง จนถึงฉากไคลแม็กซ์ที่สาดสุมรุมปะทะทั้งแรงระเบิดและแรงแค้นแรงสิ้นหวังที่สะท้านสะเทือนใจสุดติ่ง จริงๆ ก็เคยดูดีวีดีหนังอินเดียที่ไม่ใช่เต้นรำทำเพลงนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ดูในโรงหนัง ที่สำคัญคือมันสะกิดมิติแคบๆ ให้เรามองหนังอินเดียในมุมใหม่ๆ ไม่ใช่แค่ความคิดที่ว่าหนังอินเดียดังๆ ดีๆ ที่น่าสนใจ ต้องมีเพลงเต้นๆ วิ่งหลบไล่กันหลังต้นไม้ที่ยังเคยเป็นภาพจำในหัว ต่อไปนี้ก็คงตามดูหนังอินเดียมากขึ้นกว่าเดิม ตอนแรกงงมากตอนที่ถึง Interval ให้พักตอนครึ่งเรื่อง…เพิ่งเคยเจอ
