ออกตัวตามระเบียบครับว่าไม่เคยดูละครเวที Cats มาก่อน ทราบเพียงแต่กิตติศัพท์ความดังและเคยฟังเพลงเพราะๆ จาก Cats มาไม่กี่เพลงเท่านั้น
สิ่งที่อยากจะชมเลยก็คืองานสร้างครับ ทำออกมาได้ดี ดูอลังการ สวยงาม เรียกว่าเนรมิตโลกของหมู่แมวออกมาได้อย่างน่าสนใจ สมทุนสร้าง $95 ล้าน
แต่สำหรับตัวหนังแล้ว ยอมรับว่าไม่อินเท่าไรครับ ว่ากันตรงๆ คือเหมือนไม่ได้รับการจูนให้อินไปกับเรื่องราว หนังเปิดมาประมาณว่าจู่ๆ ก็เห็นแมวสาวตัวเอกของเรื่องถูกโยนเข้าฉาก แล้วการขับขานร้องเพลงก็เริ่มต้นแบบที่คนดูไม่ใคร่จะรู้เหนือรู้ใต้สักเท่าไร แล้วหนังก็ยิงยาวครับ ร้องเพลงไปเรื่อยๆ แนะนำตัวละครไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหนังจบ
มันไม่เหมือนกับ Les Miserables น่ะครับ แม้หนังจะเปิดเรื่องด้วยการร้องเพลงเหมือนกัน แต่เรื่องนั้นมันเหมือนคนดูค่อยๆ ถูกดึงเข้าสู่เรื่องราว เราจะค่อยๆ รู้จักฌอง วัลชอง ค่อยๆ รู้จักฌาแวร์ ค่อยๆ เห็นภาพชีวิตผู้คน อันทำให้เราอินตามไปในที่สุด
แต่กับเรื่องนี้ยอมรับเลยครับว่าดูไปพักหนึ่งก็ยังไม่เห็นภาพลักษณ์ตัวละครวิคตอเรีย (Francesca Hayward) สักเท่าไร เหมือนหนังเล่าไปเรื่อยๆ โชว์งานสร้างไปเรื่อยๆ แต่ตัวละครไม่ลงลึกให้เราได้สัมผัส เหมือนเห็นแค่ผิวๆ แล้วสักพักก็เปลี่ยนเพลง เปลี่ยนฉากไป
ผมเริ่มมารู้สึกโอเคก็ตอนที่เหล่าดาราลายครามมาเข้าฉากน่ะครับ ไม่ว่าจะ Judi Dench และ Ian McKellen ทั้งสองมาพร้อมพลังการแสดงที่สื่ออารมณ์ความรู้สึกของตัวละครนั้นๆ ได้อย่างน่าสนใจ ดูแล้วอยากรู้ว่าพวกเขามาจากไหน และกำลังจะมีบทบาทอะไรต่อไปในเรื่องราว
และฉากที่ทำให้ผมเริ่มพยักหน้าให้กับหนังก็คือตอนที่ Jennifer Hudson ในบทกริซาเบลล่าเริ่มร้องเพลงในตอนกลางเรื่อง ตามด้วยวิคตอเรียที่ขับขานความรู้สึกออกมา แต่ที่บอกว่าพยักหน้านี่คือรู้สึกโอเคกับหนังมากขึ้นครับ แต่ใจนั้นสารภาพเลยว่ารู้สึกอินน้อยจริงๆ
ที่ออกจะแปลกใจมากหน่อยคือเพลงครับ ปกติหนังเพลงจะทำให้ผมสนุกไปด้วยไม่ยากเย็น แต่กับเรื่องนี้แม้จะขับขานเพลงกันเกือบตลอดเวลา แต่ผมกลับค่อนข้างนิ่งจนตัวเองยังแปลกใจ ส่วนหนึ่งอาจเพราะความอินที่ยังไม่เข้าร่างผมในตอนต้นๆ แต่ผมชอบเพลง Memory นะครับ แล้วก็เพลง Beautiful Ghosts และอีกเพลงที่ชอบเกินคาดคือ Macavity: The Mystery Cat ที่ผมว่าฉากของเพลงนี้ดำเนินไปอย่างพอเหมาะ เป็นเพลงเชิงบวกที่น่ารักดีครับ
ยอมรับว่าแปลกใจอยู่ครับ หนังกำกับโดย Tom Hooper ที่บรรเลง Les Miserables ไว้ได้อย่างน่าจดจำ แต่กับเรื่องนี้เหมือนพลังบางอย่างหายไป การเล่าเรื่องก็ออกแนวเรื่อยๆ ขาดพลังดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนจะเด่นตรงงานสร้างน่ะครับ งานเทคนิคเนรมิตคนเป็นแมวก็ถือว่าน่าปรบมือ แต่ตรงการเล่าเรื่องค่อนข้างนิ่ง ทั้งๆ ที่จริงทิศทางเนื้อหามันสะท้อนชีวิตได้ และเนื้อเรื่องสามารถสร้างพลังให้กับคนที่เคยล้ม เคยท้อ เคยพลาดพลั้งในชีวิตได้ แต่เสียดายครับที่การเล่าเรื่องกลับไปไม่ถึง
ก็พอเข้าใจครับที่หนังไปไม่ถึงไหน ในอเมริกาทำไป $27 ล้าน หรือถ้ารวมทั่วโลกก็ $73.8 ล้าน แน่นอนว่าหนังล่มครับ เพราะทุนสร้างบวกงบโปรโมตรวมกันอย่างน้อยๆ ก็หลักร้อยล้าน ก็เป็นอะไรที่น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน
ก่อนดูนี่ผมก็พยายามสลัดหัวไม่คาดไม่คิดอะไรทั้งนั้นน่ะครับ แต่พอหนังเข้าเรื่องก็รู้สึกเหมือนวิคตอเรียน่ะครับ ประมาณว่า “นี่ฉันโดนจับยัดถุงแล้วโยนมาที่ไหนเนี่ย” 555
เอาเป็นว่าใครชอบหนังเพลงก็ลองลิ้มดูได้ครับ ไม่รู้นะ แม้ผมจะรู้สึกเฉยๆ กับหนังโดยรวม แต่อย่างน้อยฉากที่ Dench และ McKellen ครวญเพลงฉายพลังในหนังนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกคุ้มกับเวลาที่ใช้ไปอยู่
ไม่ถึงสองดาวครับ
(5/10)