และแล้ว NCIS: New Orleans ก็อำลาจอไปในปีที่ 7 ครับ ยอมรับว่าใจหายเหมือนกันเพราะผมเพิ่งอำลา Hawaii Five-0 ไปหยกๆ นี่ต้องมาโบกมือลา NCIS: NOLA อีก และยังเป็นการอำลาไปพร้อมๆ กับช่อง Fox ไทยด้วย เหมือนอะไรที่คุ้นเคยพากันอำลาไปในเวลาไล่ๆ กัน
ผมชอบ NCIS: NOLA ครับ แม้จะไม่ชอบเท่าภาคหลัก แต่ดีกรีความชอบก็พอๆ กับ CSI: NY จุดที่ชอบคือซีรี่ส์มาพร้อมเสน่ห์ของเมืองนิวออร์ลีนส์ เมืองที่เต็มไปด้วยสีสันและดนตรี อีกทั้งตัวละครก็มีเอกลักษณ์แบบพอดีๆ ดเวย์น ไพรด์ (Scott Bakula) ดูองอาจสมเป็นหัวหน้า แต่ขณะเดียวกันเขาก็มีอารมณ์ความรู้สึกไม่ต่างจากปุถุชนทั่วไป ซึ่งจุดนี้นี่เองที่ทำให้บังเกิดเหตุการณ์มันส์ๆ และสะใจๆ ในหลายวาระ
ตัวละครที่ชอบรองลงมาก็คือ CCH Pounder ในบทคุณหมอนักชันสูตร ลอเรตต้า เวด แม้ที่ทำงานของเธอจะอยู่ห่างจากฐาน NCIS: NOLA แต่กลายเป็นว่าเวลามีใครเกิดปัญหาไม่สบายใจ หรือต้องการใครสักคนคอยปลอบโยน ลอเรตต้านี่แหละครับจะรีบเดินทางไปหาคนผู้นั้นไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน เธอเป็นเสมือนแม่ใหญ่ประจำเมืองก็ว่าได้ เรียกว่าตั้งแต่ลูกเด็กเล็กแดง ประชาชนทั่วไปยันผู้ว่าฯ ต่างก็เคยได้รับไมตรีอันดีงามของเธอมาแล้วทั้งสิ้น จนผมอดไม่ได้ที่จะรักและเคารพเธอครับ หัวใจเธอยิ่งใหญ่มากจริงๆ และการแสดงของเธอในซีนอารมณ์ก็ล้วนน่าจดจำด้วย
Lucas Black ก็เป็นคริสโตเฟอร์ ลาซาลล์ มือขวาที่ยอดเยี่ยมของไพรด์ แต่เสียดายที่เขาเล่นถึงแค่ปี 6 แล้วก็มีตัวละครอื่นมาแทนครับ นั่นก็คือ Charles Michael Davis ในบทเควนติน คาร์เตอร์ รายนี้ก็ถือว่ามาแทนตำแหน่งลาซาลล์ได้อย่างพอเหมาะ จนอดเสียดายไม่ได้เหมือนกันที่ซีรี่ส์นี้จบลงที่ปี 7 ก็เลยไม่ได้เห็นเขาคนนี้วาดลวดลายต่อ
แต่คู่ที่ถือว่าฮาแรงแซงโค้งต้องยกให้ Rob Kerkovich ในบทเซบาสเตียน ลันด์ และ Vanessa Ferlito ในบทแทมมี่ เกรกอริโอ คู่นี้เป็นรูมเมทกันครับ เลยมีสายใยฮาๆ เกิดขึ้นเป็นพักๆ ถือเป็นคู่ที่สร้างเสียงฮาได้ดี ยิ่งตอนลงพื้นที่ออกสืบด้วยกันนี่ยิ่งสนุกครับ มีครบรสทั้งฮาและมันส์เลย บทจะกัดกันก็กัดกันได้ขำดี แต่บทจะช่วยกันก็ถึงขั้นพร้อมแลกชีวิตให้กันได้เลย น่ารักดีครับคู่นี้
อีกคนที่ถูกเพิ่มเข้ามาในปีหลังก็คือ Necar Zadegan ในบทเจ้าหน้าที่พิเศษฮันน่าห์ เธอคนนี้แกร่งและเก่งและทำให้หนังเพิ่มปมเกี่ยวกับสิทธิของผู้หญิงได้อย่างพอเหมาะ และรายที่ลืมไม่ได้ก็คือ Daryl Mitchell ในบทแพตตัน ผู้เชี่ยวชาญ IT ที่แม้จะต้องนั่งรถเข็นแต่ก็ถือเป็นกระบี่มือหนึ่งของวงการเทคโนโลยีเหมือนกัน ยามที่เขาต้องตามรอยใครหรือสืบอะไรจากคอมพิวเตอร์ล่ะก็เชื่อมือเขาได้เลย
สำหรับผมแล้ว NCIS: NOLA สนุกทุกปีครับ ในแง่คดีอาจไม่ได้แปลกใหม่อะไร แต่จุดสนุกคือการได้เห็นเหล่าตัวละครมาปฏิสัมพันธ์กัน มาช่วยเหลือกัน หรือมาทำงานเป็นทีม มาหยอกล้อ มาปลอบโยน มาโอบไหล่ปกป้องให้กัน จนเรารู้สึกผูกพันไปกับพวกเขาน่ะครับ แล้วก็บวกด้วยบรรยากาศของเมืองที่มีสีสัน บางแห่งก็เป็นอาคารเก่าๆ มีพืชแหวกปูนขึ้นมา อะไรเหล่านี้คือเสน่ห์ที่ถูกจริตสำหรับผมจริงๆ และฐานของ NCIS: NOLA ก็ถือเป็นตึกที่สวยอีกด้วยครับ (อยากไปทำงานในที่แบบนั้นเหมือนกันนะ มันเหมือนเป็นส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างอาคารกับสวนขนาดย่อม)
แต่ทุกงานเลี้ยงย่อมต้องมีการเลิกราครับ ซีรี่ส์จบลงในปีที่ 7 ซึ่งในตอนสรุปนั้นก็ถือว่าจบเรื่องได้ดี เป็นการจบแบบไม่รู้สึกค้างคา เพราะเราจะพอเห็นว่าแต่ละตัวละครจะดำเนินชีวิตอย่างไรต่อไปกันบ้าง สำหรับผมก็เหมือนได้ลาเพื่อนที่ร่วมสนุกกันมาหลายปีน่ะครับ หลังจากนี้ผมก็คงคิดถึงพวกเขาเป็นระยะๆ (แบบเดียวกับที่วันนี้ยังคงคิดถึง CSI อยู่) เพียงแต่ใจก็ไม่นึกว่าจะจากกันเร็วขนาดนี้ (ตอนแรกนึกว่าจะสัก 9 ปี 10 ปี)
ก็ถือเป็นอีกซีรี่ส์ที่ทำได้สนุกครับ จุดเด่นคือคาแรคเตอร์ของตัวละครและเสน่ห์ของเมืองนิวออร์ลีนส์ แต่ถ้าใครคาดหวังเรื่องคดีก็อาจต้องเผื่อใจไว้บ้าง เพราะมันก็ไม่ได้ซับซ้อนหรือเข้มข้นอะไรมาก จะว่าไปภาค NCIS หลักจะดูมีชั้นเชิงกว่าหากพูดถึงในแง่คดีล่ะก็ ส่วนภาคนี้สนุกแบบได้เพื่อนน่ะครับ ได้รู้จักตัวละครเจ๋งๆ มันก็สนุกดีเหมือนกัน – กลายเป็นว่าผมรู้สึกสนุกตอนดูพวกเขาสืบคดีกันน่ะครับ สนุกกับวิธีคิด วิธีสืบหาร่องรอยของพวกเขา แต่ในส่วนของความซับซ้อนของคดีนี่จะไม่มากเท่าไร – อันนี้บรรยายไว้เพื่อจะได้เห็นภาพน่ะนะครับ
ก็อยากขอบคุณนะครับ ที่อยู่ด้วยกันมาตั้ง 7 ปี อยากบอกว่าดีใจมากที่ได้สนุกไปกับพวกคุณครับ
สองดาวครึ่งบวกๆ ครับ
(7.5/10)