มายาพิศวง – Six Characters
— 6/10 —
นำเสนอในรูปแบบละครเวทีพร้อมไอเดียที่น่าสนใจ
เรื่องราวน้ำเน่าที่จิกกัดวงการภาพยนตร์ได้อย่างแนบเนียน
แต่ภาพรวมยังไม่กลมกล่อม จนน่าเสียดาย
นี่คือผลงานการกำกับเรื่องสุดท้ายของหม่อมหลวงพันธุ์เทวนพเทวกุล หรือ หม่อมน้อย ก่อนที่จะลาโลกไป โดยหม่อมน้อยดัดแปลงบทด้วยตัวเองทั้งหมด มาจากบทละคร Six Characters in Search of an Author ของ ลุยจิ ปิรันเดลโล กับเรื่องราวของผู้กำกับที่กำลังถ่ายทำหนังเรื่องนึง แต่ก็มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นเมื่อมีบุคคลปริศนา 6 คน ออกมาบอกว่าพวกเขาคือตัวละครจากบทประพันธ์ กำลังบอกเล่าเรื่องราวห้วงอารมณ์และความลับอันดำมืดของตัวละครพวกเขา
ใครได้ดูตั้งแต่ตัวอย่างคงจะสัมผัสได้ว่ามีความรู้สึกแปลก ๆ ในแง่การนำเสนอ การดำเนินเรื่อง และอากัปกิริยา บทพูดของตัวละคร แปลกในที่นี้คือเหมือนรู้สึกว่ามันไม่ใช่หนังแบบทั่ว ๆ ไป ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้น เพราะหนังเรื่องนี้เลือกที่จะนำเสนอในรูปแบบที่เหมือน “ละครเวที” เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในโรงถ่ายหนัง มีการแฟลชแบ็กเหตุการณ์บ้างเป็นระยะ ๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นในโรงถ่ายหนัง ซึ่งเราจะได้เห็นทั้งการวางมุมกล้อง การจัดแสงไฟ ที่ต้องชื่นชมว่าสวยงาม พิถีพิถันมาก ๆ และงดงามในหลากหลายฉาก ให้ความรู้สึกเหมือนไปดูละครเวทีจริง ๆ
พอมันถูกนำเสนอมาในรูปแบบละครเวที บทพูดและการแสดงมันก็มีความเป็นละครเวทีแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย มันจะไม่ใช่บทพูดปกติที่คนเค้าพูดกัน มันจะมีความบรรยาย ความเวิ่นเว้อ การเปล่งเสียงที่ละครเวทีเค้าเป็นกัน รวมถึงการแสดงของนักแสดง ที่ต้องเล่นใหญ่กว่าหนังปกติ เอาจริง ๆ มันก็รู้สึกแปลกเหมือนกันที่เหมือนนั่งดูละครเวทีในรูปแบบภาพยนตร์ ต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก พอเราเข้าใจก็โอเคไปกับมันขึ้น
ถึงแม้บทพูดมันจะแปลก ๆ แต่ต้องชื่นชมนักแสดงทุกคนเลยที่เห็นเลยว่าทำการบ้านกันมาดีมาก ๆ แสดงได้โอเคทุกคนเลย โดยเฉพาะ แพนเค้ก เขมนิจ ที่แสดงได้โดดเด่น ที่ถึงแม้จะเล่นใหญ่เกินเบอร์ แต่ไม่ได้น่ารำคาญเลยแม้แต่น้อย
หนังมีไอเดียที่น่าสนใจมาก ๆ กับการให้เหล่าตัวละครในบทประพันธ์เรื่องนึงออกมาเล่าเรื่องของตัวเองเพื่อให้ผู้กำกับหนังเอาเรื่องราวของพวกเขาไปทำหนัง เราจะมาพูดถึงเรื่องราวของเหล่าตัวละครลึกลับทั้ง 6 ก่อน แต่ละตัวละครมีบทบาทและคาแรคเตอร์ที่ชัดเจน มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ที่ไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่ มันคาดเดาง่าย และมันก็เป็นเรื่องน้ำเน่าที่เราเห็นมาไม่น้อยในแวดวงภาพยนตร์ เพราะฉะนั้นเส้นเรื่องของเหล่าตัวละครจึงเรียกได้ว่าธรรมดามากไม่ได้รู้สึกเซอร์ไพรส์อะไร มันเลยมาอยู่ที่คำถามว่า พวกเขาปรากฏตัวมาทำไม? ทำไมนักประพันธ์ที่เขียนเรื่องพวกเขาต้องฆ่าตัวตาย? ความต้องการของตัวละครทั้ง 6 คืออะไรกันแน่ ? แต่พอดูจบรู้สึกเหมือนคำถามเหล่านั้นไม่ได้รับคำตอบยังไงก็ไม่รู้ หรือไม่ก็เหตุผลของคำตอบมันไม่หนักแน่นพอที่จะเป็นการยืนยันสิ่งเหล่านั้นได้ ตอนจบก็ดูเร่งรีบ แล้วจบแบบ… ห๊ะอะไรนะ? จบแล้วหรอ? รวมถึงการที่ได้เห็นตัวละครทั้ง 6 ต้องมาฟาดฟันกับนักแสดงจริง ๆ ก็เป็นไอเดียที่ไม่เลว แต่มันก็เป็นเรื่องผิวเผินที่ไม่ได้มีคอนฟลิกกับเรื่องราวสักเท่าไหร่เลย
ไอเดียและการเล่าเรื่องทั้งหมดทั้งมวลนั้นนับว่าเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย มันสร้างความน่าสนใจ ความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ทำได้ไม่สุด เหมือนจบแล้วจบไปไม่มีอะไรที่ชวนทึ่ง แต่สิ่งที่น่าชื่นชม คือการแฝงความจิกกัดแวดวงการภาพยนตร์ในหลากหลายแง่ ได้อย่างแนบเนียน และแสบสันต์ไม่ใช่น้อย แต่ถึงกระนั้น ในหว่างทางจะเสียดแทงเรื่องนี้ได้คมคายเพียงใด ตอนจบกลับตั้งใจบอกเล่าสิ่งนี้แบบเน้นจนเกินไปจนน่าเสียดาย
สรุปแล้ว มายาพิศวง – Six Characters มีการนำเสนอสุดพิถีพิถันในรูปแบบของละครเวที มีไอเดียน่าสนใจในการเล่าเรื่อง สอดแทรกการจิกกัดวงการภาพยนตร์ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่น่าเสียดายที่ตัวบทยังไม่กลมกล่อม และเรื่องราวความลึกลับหลังจบก็โหวง ๆ เหมือนไม่ได้คำตอบจากทั้ง 6 ตัวละครเท่าไหร่เลย