Category: รีวิวหนัง

Sully (★★★) สร้างจากเหตุการณ์จริงครับ Tom Hanks รับบท เชสลีย์ “ซัลลี” ซัลเลนเบอร์เกอร์ กัปตันเครื่องยูเอสแอร์เวย์เที่ยวบินที่ 1549 ที่ประสบอุบัติเหตุเจอฝูงห่านบินชนเครื่องยนต์ แล้วเครื่องก็ค่อยๆ ลดระดับลงจนใกล้โหม่งโลกทุกขณะแล้วซัลลี่ก็สร้างวีรกรรมนำเครื่องร่อนลงที่แม่น้ำฮัดสันครับ ส่งผลให้ผู้โดยสารทุกคนในเที่ยวบินนี้รอดชีวิตได้ทั้งหมด เหตุการณ์ที่ว่าเป็นที่พูดถึงไปทั่ว นักข่าวทุกช่องต่างให้ความสนใจซัลลี่และครอบครัวของขึ้นมาในทันทีแต่ทว่าภายในองค์กรของเขานั้นก็ได้ตั้งคณะกรรมการสอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้น และท่าทีของคณะกรรมการในเบื้องต้นก็ดูจะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของซัลลีสักเท่าไรแล้วกัปตันซัลลี่ก็ต้องเผชิญกับความกดดันและสับสนครั้งใหญ่ในชีวิต เพราะพอโดนสอบโดนซักมากๆ เขาก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันถูกต้องจริงหรือเปล่า?จังหวะหนังไม่ได้เร่งเร้ามากสักเท่าไรครับ สไตล์หนังจะไม่เหมือน Captain Phillips ส่วนหนึ่งก็เพราะลีลาการกำกับของปู่ Clint Eastwood จะไม่ค่อยเน้นความหวือหวาหรือตื่นเต้น แต่จะเน้นเรื่องอารมณ์ เน้นบรรยากาศ แล้วก็เน้นที่ดราม่าเป็นหลักผลที่ได้ถือว่าน่าพอใจเลยครับ…

ผมดู Spider-Man ภาคนี้ไป 2 รอบครับ รอบแรกดูในฐานะหนังปิดเฟส 3 ของจักรวาล Marvel เป็นการดูต่อจาก Avengers: Endgame ส่วนรอบ 2 เป็นการเอามาดูต่อกันตั้งแต่ฉบับ Tobey ต่อด้วย Andrew ดูเพื่อเตรียมไปสนุกกับภาค No Way Home การดู 2 รอบให้ความรู้สึกที่ต่างกัน รอบแรกดูแล้วก็สนุกดี รู้สึกชอบ รู้สึกว่าเป็นหนังที่ต่อเรื่องราวจาก Endgame ได้ดี โดยเฉพาะประเด็นเกี่ยวกับโทนี่ สตาร์ก ครั้นพอดูรอบ 2 ก็ยังสนุกอยู่ แต่ขณะเดียวกันก็ได้ความรู้สึกอื่นๆ พ่วงเข้ามาด้วย อาจเพราะดูหลายฉบับต่อกันมันเลยเกิดการสังเกตน่ะครับ ว่าฉบับ Tobey เป็นยังไง ฉบับ Andrew เป็นยังไง และฉบับ Tom เป็นยังไง ซึ่งแต่ละฉบับก็มีจุดเด่นหรือสไตล์ในแบบของตัวเอง…

ผมนี่หาเรื่องใส่ตัวโดยแท้ครับ ดันเริ่มดูซีรี่ส์นี้ตอนสองทุ่มกว่าๆ กะว่าดู 2 ตอนก็พอ… แล้วเป็นไงล่ะ พอเครื่องติดเท่านั้นล่ะ ดูลากยาวจนครบ 8 ตอน นอนประมาณตีสามเห็นจะได้ ^_^ ซีรี่ส์ชุดนี้ผมนิยามว่า “ไม่ใหม่ แต่สด” ครับ ที่บอกว่าไม่ใหม่ก็เพราะสิ่งที่เราได้พบเจอในซีรี่ส์นี้มันไม่ใช่ของใหม่อะไร แต่มันคือสไตล์หนังสยองขวัญ-ไซไฟยุค 80 – 90 ที่คอหนังยุคนั้นแทบจะนึกออกเป็นช็อตๆ แล้วว่าฉากแบบนี้มาจากหนังเรื่องไหนหรือผู้กำกับคนใด อย่างพล็อตเรื่องนี้ก็ชวนให้นึกถึงนิยายของ Stephen King มาแต่ไกลครับ เรื่องประหลาดลึกลับที่เกิดในเมืองเล็กๆ ตอนแรกก็เหมือนจะไม่มีอะไร แต่พอเรื่องดำเนินไปเหตุการณ์มันก็ชักจะใหญ่ขึ้นทุกที…

ออกตัวก่อนเลยครับว่าผมชอบหนัง Lethal Weapon มาก เอามาดู 4 ภาคต่อกันบ่อยที่สุดในบรรดาหนังแอ็กชันทั้งหลาย ดูจนรู้สึกประหนึ่งว่าริกก์ส, เมอร์ทัฟ และสารพัดตัวละครในเรื่องเป็นเพื่อนที่คุ้นเคยกันไปแล้วน่ะครับ 555 ดังนั้นพอได้ข่าวว่าจะมีการรีเมคเป็นซีรี่ส์ ผมเองก็เกิดอาการเสียววาบขึ้นมา เพราะที่ผ่านมาซีรี่ส์รีเมคหรือรีบูทนั้นมีเพียงไม่กี่เรื่องที่จะเข้าเป้า และล่าสุดซีรี่ส์อย่าง Rush Hour หรือ MacGyver ก็ทำให้ความกลัวที่ว่าเพิ่มปริมาณหนักขึ้นไปอีก แต่ครั้นพอได้ดู ก็บอกได้เลยครับว่าผมชอบ Lethal Weapon ฉบับซีรี่ส์มากกว่าที่คิด จนผมยินดียกให้เป็น “หนึ่งในซีรี่ส์รีบูทที่ทำได้เข้าเป้า” ไปเรียบร้อย เพราะมันสนุก ดูเพลิน…

ยอมรับว่าตอนแรกผมดู Johnny English Strikes Again ด้วยความคาดหวังว่าหนังมันจะฮาน่ะนะครับ แต่พอดูๆ ไปห้วงอารมณ์มันเกิดเปลี่ยนเป็นว่า “แวะมาเยี่ยมเพื่อนเก่า” ซะยังงั้น ถ้าถามว่าหนังฮาไหม ตามความรู้สึกผมก็ตอบได้ว่ามันไม่ได้ฮาตรึมอะไรมากครับ คือหนังออกมาเป็นแนวเบาสมอง ดูได้แบบเรื่อยๆ มุกตลกก็กลางๆ ไม่ได้ฮาแตกอะไร บางมุกก็เป็นมุกเดิมๆ ที่หากใครเคยดู Mr. Bean หรือ Johnny English ภาคก่อนๆ มาก็น่าจะคุ้นเคยและเดาทางได้ อย่างพล็อตนี่ก็มาทางเดิมเลยครับ เกิดเรื่องใหญ่ระดับประเทศขึ้นจนส่งผลให้สายลับมือดีไม่สามารถออกปฏิบัติภารกิจได้ ทางการเลยต้องไปตามสายลับที่ปลดระวางไปแล้วอย่างจอห์นนี่ อิงลิช (Rowan Atkinson) ให้กลับมาสืบ พร้อมทั้งได้ลูกมือหน้าซื่ออย่างบัฟ (Ben Miller) ตามมาประกบคอยช่วยเหลือ แล้วระหว่างทางการสืบพี่จอห์นนี่ของเราก็ฝากความป่วนหายนะเอาไว้ตลอดทางครับ จนพูดได้ว่ากว่าภารกิจจะสำเร็จเนี่ย…

แดนนี่ มัลดูน (John Candy) ตำรวจหนุ่มใหญ่ที่อยู่กับแม่ที่ชื่อโรส (Maureen O’Hara) มานาน แน่นอนครับว่าเขาไม่มีแฟน เพราะวันๆ เอาแต่ห่วงแม่และแม่ของเขาเองก็เข้ากับใครไม่ได้ง่ายๆ ด้วย ชีวิตเขาเลยมีแต่แม่มาหลายสิบปีครับ แล้ววันหนึ่งเขาได้พบกับเทเรซ่า (Ally Sheedy) สาวแต่งหน้าศพที่เขาปิ๊งตั้งแต่แรกเจอ เขาเลยพยายามสานความสัมพันธ์ครับ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะแม่ของเขาก็ไม่เห็นด้วยอย่างแรง จุดเด่นของหนังยกให้การแสดงน่ารักๆ ของ Candy ที่ดูแล้วเชื่อแบบเต็มๆ ครับว่าเขาคือหนุ่มนิสัยดีที่อ่อนโยน สุภาพ และน่ารัก เขาถือเป็นพลังสำคัญที่ทำให้หนังน่าดูไปจนจบเลยล่ะ ในขณะที่บทแม่และเทเรซ่านั้น จริงๆ นักแสดงก็เล่นได้ดีครับ แต่ยอมรับแบบตรงๆ ว่าบางทีก็อดหงุดหงิดกับพฤติกรรมของพวกเธอไม่ได้…

Nobody เรื่องนี้ นิยามได้สั้นๆ ว่า “อย่างมันส์ขอรับ!” เปิดมาหนังก็แนะนำชายคนหนึ่งนามว่า ฮัทช์ แมนเซล (Bob Odenkirk) ที่ชีวิตแต่ละวันผ่านไปอย่างเรื่อยๆ ธรรมด๊าธรรมดา จนกระทั่งวันหนึ่งมีโจรบุกเข้าบ้าน แล้วนั่นล่ะครับคือจุดเริ่มที่ทำให้ฮัทช์ต้องกลับมาเป็นโคตรคนมือพระกาฬอีกครั้ง ไอเดียของหนังเรื่องนี้เกิดขึ้นจากประสบการณ์ในชีวิตจริงของ Odenkirk ประมาณว่าตัวเขาเองเคยเจอคนบุกรุกเข้าบ้านถึง 2 ครั้ง และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่สร้างความบอบช้ำให้กับเขาและครอบครัวอย่างรุนแรง เขาเลยเอาเรื่องเหล่านี้มาคุยให้ใครๆ ฟัง คุยไปคุยมาก็เริ่มจะได้เป็นพล็อตและได้คาแรคเตอร์ของตัวเอก แล้วในที่สุดก็ได้ออกมาเป็นบทหนังโดยฝีมือของ Derek Kolstad (รายนี้คือคนเขียนบท John Wick ครับ) ตัวหนังจัดว่ามันส์ในระดับที่น่าพอใจครับ ช่วงต้นๆ ก็อาจจะเรื่อยๆ สักหน่อยในการปูพื้นให้เรารู้จักกับชีวิตของฮัทช์ ก็ใช้เวลาพักหนึ่งครับกว่าทื่พี่เขาจะได้ออกสเต็ปโชว์ลีลา และในตอนต้นๆ นี่ลีลาเขาก็จะยังไม่ถึงกับสุดยอดครับ ซึ่งผมว่ามันก็สมจริงดี…

ถ้าเว้ากันซื่อๆ ก็คงต้องบอกว่าสปีดในการดู Luke Cage ของผมนั้นค่อนข้างช้าถึงช้ามากเมื่อเทียบกับ DareDevil หรือ Jessica Jones ที่ผมเอามาดูต่อกันยาวๆ แบบหยุดไม่ได้ คือมันรู้สึกอยากติดตามไปจนจบน่ะครับ ในขณะที่ LC นี้ผมดูแบบกินลมชมวิว ไม่ได้รู้สึกติดอะไรขนาดนั้น ดูไปพักไป ดูไปเว้นไป จนถึงจุดหนึ่งนี่เกือบจะรู้สึกว่าดูก็ได้ไม่ดูก็ได้เลยล่ะ เรียกว่าดูหลายเดือนทีเดียวครับกว่าจะดูต่อจนจบได้ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่า LC จะไม่ดีนะครับ จริงๆ ก็ถือเป็นซีรี่ส์ที่ทำออกมาได้แน่นพอสมควร เพียงแค่ความเพลินหรือความสนุกของเรื่องราวอาจไม่ได้เยอะ และความน่าติดตามก็อาจไม่ได้มากเท่ากับเรื่องอื่นๆ เท่านั้นเอง ตอนแรกผมมองทิศทางของซีรี่ส์นี้ว่าน่าจะออกมาในแนว Blaxploitation ประมาณ Shaft หรือ Truck Turner อะไรเทือกนั้นน่ะครับ เป็นหนังที่มีคนผิวสีเป็นตัวเอก แล้วก็นำเสนอโลกของคนผิวสีแบบลงลึก รวมถึงชูประเด็นค่านิยมต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องศักดิ์ศรี, ความเป็นครอบครัว+พี่น้อง (Brotherhood) หรือวิถีข้างถนน (Street)…

ตอนดูตัวอย่างก็แอบมีความหวังน่ะนะครับ ดูท่าจะมันส์ แต่ก็แอบเผื่อใจไว้หน่อยๆ เหมือนกัน เพราะดูแนวโน้มแล้วซีรี่ส์ Marvel ขบวนนี้ความเจ๋งความฟินมันค่อยๆ น้อยลงตามลำดับน่ะครับ (บอกก่อนว่าที่ผมเขียนนี่ อาจดูเป็นการฟุ้งๆ มากกว่าจะเป็นการบอกว่าซีรี่ส์เป็นยังไงน่ะนะครับ และอาจมี “สปอยล์” สำหรับมาตรฐานของบางท่านด้วย ดังนั้นไม่อยากทราบก็ไม่ควรอ่านต่อครับ) ที่มันส์สุดก็ DareDevil พอมาถึง Jessica Jones ก็ยังดูดีและมีระดับอยู่ แต่พอถึง Luke Cage ก็เริ่มเรื่อยๆ จริงๆ มันมีดีที่องค์ประกอบหลายๆ อย่างครับ แต่การเดินเรื่องและเล่าเรื่องมันยังไม่จับใจและไม่ดันคาแรคเตอร์ของลุคให้เด่นเท่าแมตต์ เมอร์ด็อก หรือเจสสิก้า โจนส์ พอมาถึง Iron Fist ก็เป็นไปตามคาด คือกลายเป็นซีรี่ส์ที่ดูเบาที่สุดในขบวนครับ เริ่มจากเรื่องแอ็กชันก่อนนะครับ…

วาระเวลาที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้ผมเพิ่งดูปี 10 จบไปครับ ดังนั้นการเขียนของผมก็จะออกแนวระลึกชาติสักหน่อยเวลาที่เขียนถึงปีเก่าๆ แต่ก็อยากบันทึกเอาไว้ครับ ว่านี่เป็นอีกหนึ่งซีรี่ส์ที่ดูจนจบ ตามดูต่อเนื่องยาวนานมานับสิบปี (แน่นอนว่ามีสปอยล์นะครับ บอกไว้ก่อนตรงนี้เลย) Hawaii Five-0 ผมอาจไม่ถึงกับชอบแบบสุดๆ แต่ก็อยู่ในข่ายชอบครับ สามารถดูได้เพลินๆ แก้เบื่อเแก้เหงาได้ดี หนังมาพร้อมแอ็กชันเพลินๆ แต่ละคดีก็จะสนุกมากหรือน้อยต่างกันไป แต่ก็ถือว่าดูได้สนุก สำหรับผมแล้วจุดเด่นของซีรี่ส์นี้นอกจากเพลงเปิดที่เร้าใจและอมตะมากๆ แล้ว ก็ต้องยกให้กับดาราครับที่ถือว่าคัดมาได้เหมาะมากๆ Alex O’Loughlin เป็นสตีฟ แมคแกเร็ตได้เหมาะ ดูเป็นผู้นำและหัวไวใช้ได้, Scott Caan ในบทแดนนี่ก็เป็นคู่หูคู่ฮาที่เสริมอะไรขำๆ แสบๆ ได้แบบกำลังเหมาะ, Daniel Dae Kim ถือว่าดีมากๆ ในบทชิน โฮ…